Een verhaal  van Hans van Rossum  over zijn buren de heer en mevrouw Salomon

Jacques Salomon was onze buurman en huisbaas in de Amsterdamse Watergraafsmeer. Meneer en mevrouw Salomon, een joods echtpaar zonder kinderen, waren in onze ogen beschaafd en deftig. Zij woonden op de beide benedenverdiepingen van hun pand in de Zacharias Jansestraat . Het gezin Van Rossum met toen nog vijf thuiswonende tienerkinderen huurde daar vanaf 1967 de twee bovenverdiepingen Alles wat ik uit eigen ervaring over onze buren Salomon weet heb ik hier boven beschreven. Wij hadden geen idee hoe ze de oorlog waren doorgekomen. Ze woonden al voor de oorlog in datzelfde huis in de Zacharias Jansestraat. Daar hadden ze, dachten wij, ook de gehele oorlog doorgebracht. Dat kan haast niet waar zijn en dat is ook niet waar. Zij waren ondergedoken in Enkhuizen op de van Bleiswijkstraat 54.   Lees het hele verhaal van Hans van Rossum https://www.ritazwaan.nl/geschiedenis/jacques-en-gretha-salomons/

De renovatie en herbouw van de Van Bleiswijkstraat 54 (nov. 2018)

Ons geboortehuis op de van Bleiswijkstraat 54 krijgt een doorstart. Opa Jacob Zwaan, de architect en bouwer van het huis,  zou zeer trots zijn dat zijn huis, dat hij in 1909 bouwde voor zijn gezin,  een eeuw later klaar gemaakt gaat worden voor nieuwe bewoners in een nieuwe eeuw.

21 mei 2019

Het huis nadert de voltooiing. Christiaan, de Vastgoedontwikkelaar, legt de laatste hand aan de appartementen. Sommige zijn al bewoond. Wij mogen een kijkje nemen.

Lees meer over de levensloop van  Andries Zwaan als oud-bewoner van de Van Bleiswijkstraat 54 en als oud-Enkhuizer. Klik hier.

Reactie op het krantenartikel van 6 mei 2014

Mijn moeder is Trees Feykes. Zij heeft op de van Bleiswijkstraat 54 tijdens de oorlog  gediend in de huishouding. Zij vertelde mij dat zij daar heel vaak ernstige tijden heeft doorgemaakt. Ze wilde er eigenlijk nooit over praten. Vooral toen de Duitsers kabels over het dak aanbrachten voor een rechtstreekse telefoonverbinding tussen hun verblijfplaatsen. (Herfstzon en de Drommedaris). Mijn moeder was als de dood dat de onderduikers werden ontdekt en dat zij dan ook de kogel zou krijgen.

Ook moest zij aan een koord trekken als er gevaar dreigde. Niemand mocht het weten, laat staan vertellen, dat daar Joden zaten. Zelfs niet aan de broer van mevrouw Zwaan, de oom van Rita, die waarschijnlijk niet helemaal goed bij zijn hoofd was en altijd als hij kwam aan het koord trok, zodat de Salomons als een speer naar hun schuilplaats moesten gaan.

Het  jammere van het onderduikverhaal vind ik dat mijn moeder nooit meer iets van de Salomons heeft vernomen. Na de oorlog heeft mijn moeder, samen met mijn vader, hen nog wel een keer opgezocht in Amsterdam, omdat de Salomons mijn moeder beloofd had het goed te maken met haar toen zij in 1944 haar dienst opzegde. Maar ze kon na een kopje thee weer snel vertrekken, wat ze heel erg vond.

Pieter de Wit, zoon van Trees Feykes

Op 6 mei 2014 heeft het NHD in een paginagroot artikel in de krant aandacht besteed aan Een Huis Vol Verhalen en aandacht besteed aan de Yad Vashem aanvraag.

De reden dat er in de geschiedschrijving op lokaal niveau nooit aandacht is besteed
aan deze beide Joodse onderduikers en mijn ouders, komt mede doordat het goed
is afgelopen. Ze hebben het overleefd. De relatie is na de oorlog goed
gebleven. Door de aanvraag onze ouders postuum op te nemen in het Yad Vashemregister willen wij hen toch de plek in de geschiedenis geven die hen volgens ons toekomt. Meer informatie leest u op deze website onder Geschiedenis – Jacques en Gretha Salomon.

Heeft u zelf verhalen over het huis, bent u werkzaam geweest in het woonhuis of in timmerwerkplaats, heeft u of uw familie nog herinneringen aan bijzondere gebeurtenissen? Neem dan contact met mij op want ik ben benieuwd naar uw verhaal.

Rita Zwaan
0229-263551