De keuken was vooral een praktische, overzichtelijke werkruimte
in hemelsblauw en vanillekleur geschilderd, de kleuren van destijds. Hier werd de koffie gemalen, maar niet gedronken. Hier werd het eten gekookt, maar niet genuttigd. Het aanrecht was voor mijn moeder te laag omdat het bij de bouw op maat gemaakt was voor mijn oma, die klein van stuk was. Wij noemden haar als kind altijd Kleine Oma, dit in tegenstelling tot Grote Oma, de moeder van mijn moeder.

Klein verdriet
De wasmachine stond in de bijkeuken. Aan de bijbehorende elektrische wringer heeft mijn vader een onvergetelijke herinnering. Hij was 9 jaar en mocht zijn  moeder helpen door de was door de wringer te halen. Opeens kwamen de vingertjes van zijn linkerhand er tussen. Van twee vingers werden de topjes door de mangel  geplet waardoor ze gevoelloos werden.
Weg vioolcarrière.  De viool werd verruild voor de piano.
De viool is nog immer familiebezit, als herinnering aan dit kleine ongeval met grote gevolgen.

De stortkoker

In de bijkeuken was een vuilstortkoker gebouwd die op de begane grond in een vuilnisemmer in de werkplaats uitkwam. Als kind kwam het mij voor dat je hierin alles kon gooien wat je voorgoed kwijt wilde. Pas later begreep ik dat de vuilnisemmer natuurlijk wel degelijk nog geleegd diende te worden door de Gemeentereiniging.

Hazen- en eendenjacht

Om in deze tijd hardop te zeggen dat mijn vader een jager was vereist enige moed. Mijn vader had zijn vaste plekken waar in het veld gejaagd kon worden op eenden en hazen. Soms belde een boer op dat hij last had van hazen op zijn bouwland. Mijn vader was blij dat hij deze boer kon helpen en schoot de hazen dood. De hazen moesten besterven. Hiertoe werden zij aan een haakje in de bijkeuken gehangen. Dat was een bloederig gezicht.

Het Veld. Olieverf op doek gemaakt door Andries Zwaan