De voorkamer is de plek van het serieuze gesprek.  Koud in wintertijd. Hanneke heeft helemaal geen zin in de fotograaf. Samen met René wordt het toch nog een mooi plaatje.

Liggend op de gele bank heb ik hier al mijn kinderboeken gelezen. Het is ook de plek (met de schuifdeuren dicht) waar wordt gesproken over studiekeuzes, geldkwesties en andere heikele gespreksonderwerpen met de kinderen Zwaan.

 

Lezen in de ochtendzon

Hanneke (1959): De voorkamer ligt op het oosten.  De ochtendzon schijnt heerlijk door de ramen. Soms stond ik als kind van ca 6 jaar heel vroeg op en ging ik languit liggend op mijn buik, in het zonnetje kleuren en tekenen. Het huis is dan nog heel stil, want de  ‘mannen van de timmerfabriek’ waren nog niet aan het werk’.  Kleuren en tekenen speelden een grote rol in mijn leven.

Een schepje zand

Hanneke (1971):  Waterverven in de Drommedaris, een creatieve activiteit voor jonge kinderen. Omdat ik zo van tekenen hield hadden mijn ouders mij daarvoor opgegeven. Maar juist die ochtend had het gegijzeld en was het heel erg glad. De weg naar de Drommedaris ging door de St. Jansstraat , maar het bruggetje naar de Drommedaris was steil en hoog. Mijn vader zei niet: ik breng je weg, of je gaat niet omdat het glad is. Nee, hij haalde een emmertje zand uit de werkplaats en zei: als het ergens glad is, dan pakje je schepje en strooi je wat zand voor je uit, vooral op het bruggetje bij de Drommedaris. En zo ging ik met mijn emmertje met zand op pad en voelde me heel zelfverzekerd. Ik kwam veilig aan en had een fantastische ochtend en was een levensles rijker.

Rita (1962): Toen ik bezig was met mijn opleiding aan de Sociale Academie moest ik als “beschermd opgegroeid meisje uit het middenklasmilieu”  in mijn maatschappelijke stage kennismaken met fabrieksarbeid. Zes weken lang moest ik de waxinelichtjes aan de lopende band bij Verkade inpakken. Dat heb ik geweten. Nachtmerries kreeg ik van die voortdurende toestroom van waxinekaarsjes die ik tijdig van een pitje moest voorzien. Als je de snelheid niet aankon dan gooide ik ze maar gauw even in mijn schort en haalde dat in de pauze weer in. In deze voorkamer huilde ik uit. Tranen met tuiten.
Na wat bemoedigende woorden van mijn moeder zette mijn vader me toch weer op de trein naar Zaandam. Ik heb mijn diploma gehaald.  Met de waxinelichtjes van Verkade heb ik nog immer een haat-liefde verhouding

Troostreep
Hanneke (9 jr): Ik vond het zo erg mijn zus zo te zien huilen dat ik van mijn zakgeld snel een reep chocola ging kopen bij de kruidenier en die heel stilletjes op de armleuning bij mijn zus heb neergelegd.

 

1963 Verloving Fok de Boer en Rita Zwaan

Gele rozen van vriendin Gonny Jelsma. Twee aspirant maatschappelijk werksters aan het begin van hun carrière.

Zowel Rita, Jaap als Hanneke trouwen vanuit de Van Bleiswijkstraat.
Linksonder: Ids Mosselman en Mini Swierts, twee getuigen voor Rita en Fok. (1964)
 

Verloving Hanneke (1971)
In het interieur op de van Bleiswijkstraat zijn inmiddels toch wat wijzigingen zichtbaar. De kleine voorramen zijn vervangen door een groot kantelraam (volgens moeder Marie heel gemakkelijk te zemen!). Het behang op de kastdeuren heeft plaats gemaakt voor een moderne bekleding. De alkoofdeuren in de huiskamer zijn weg en de bloemetjes gordijnen hebben hun entree gemaakt.
Een nieuwe generatie zit op de gele bank. Kleinkind Mieke, dochter van Rita en Fok samen met haar beide ooms Jaap en René.